Македонка во Шведска

Стаклените кексичи се секогаш хит, особено ако имате мали децови. Се прават многу лесно, а еднакво се и вкусни.  Кога ми беа децата мали, секоја година ги правевме и со нив ја китевме новогодишната елка.  Во Шведска е речиси невозможно да се најдат тврди бомбони кои што се потребни за да се добие ефектот на чиста стаклена површина. Заради полнењето во прав, јас добив килибарна верзија што на крајот и не излезе толку лошо. Напротив ☺ СОСТОЈКИ: 400 гр брашно 1 јајце 170 гр шеќер во прав 220 гр путер 1/4 лажиче сода бикарбона ванил шеќер арома на горки бадеми (опционално)  тврди бомбони без полнење во средината НАЧИН НА ПОДГОТОВКА Сите состојки мора да бидат на собна температура!  Во сад пенесто се мати путерот, се додава шеќерот во прав и ванил шеќерот.  Со непрекинато матење се додава јајцето и саканата арома. Јас додадов арома на горки бадеми, а може да се додаде арома на лимон, портокал и сл.  Се додава просеаното брашно и сода бикарбона и убаво се меси со раце. Се дели на два дела, с

  Оние кои што се на режим на исхрана со малку јаглени хидрати, сигурно си прават некоја ЛЦХФ/кето верзија на американски палачинки.  Ги правам и јас, но дефинитивно не можат да избијат на прво место пред нежните, тенки crepes .  Се прават од само 2 состојки. 😊 СОСТОЈКИ 2 средно големи јајца 50 гр крем сирење Малку масло за премачкување на тавата НАЧИН НА ПОДГОТОВКА Во блендер измиксајте ги јајцата и крем сирењето. По желба можете да додадете малку сол или засладувач по свој избор. Загрејте помало тавче со нелепливо дно, премачкајте го со салфетка натопена со малку масло за готвење и испечете палачинки.  Филувајте ги со што сакате. Овие се филувани со домашен кето чоколаден крем. 😊

Реобјава на изворниот рецепт од овој блог, од 03.02.2012 година. Беа тоа убави времиња.  Sjeća li se ko od vas, Johna Wayne-a? :) Nekadašnja zvijezda popularnih western filmova? :)  El Dorado, Poštanska kočija, Alamo, Čovjek koji je ubio Liberty Valancea, Čovjek zvan hrabrost ? Da ne nabrajam više, ima ih dosta. :) A kada smo kod western-a, kako pričati samo o kaubojskim likovima, a ne spomenuti Bika koji sjedi, Ludog konja, Geronima ? :) I sad mi se zna desiti da uhvatim neki western clasique zahvaljujući kablovskoj TV i HRT1, koji mi ubije nedeljnu žmirkavicu. :) E, sada slijedi pitanje, kakve veze imaju westerni sa ovim kolačićima. Nikakve! Ama baš nikakve. Čak i ne znam zbog čega i nose naziv "Indijanke". Tako su se zvale u skopskim slastičarama, tako su i zapisane u mojoj mrljavoj sveščici. :) A recept je od moje bivše svekrve, zapisan prije skoro 17 godina. Sjećam se, rekla mi je da je recept iz jedne poznate skopske slastičarne. Jel to tako? Ne znam. Samo znam da sv

 Slastičarna "Ohrid", nalazi se u Staroj skopskoj čaršiji i evo, već 109 godina drugi je dom za više generacija porodice Bajmak. Ili kao što bi rekao vlasnik, Azis, ova je slastičarna puls njegovog života. Tradicija pripreme najboljih orijentalnih kolača i poslastica počinje sa čika Azisovim pradjedom 109 godine unazad. Otvorena je 1903. godine, i i dan danas se nalazi na istoj lokaciji kada je po prvi put i otvorena. Stara skopska čaršija se jako puno mijenjala tokom svih tih godina. Gradilo se, dograđivalo, rušilo, restauriralo, ali je slastičarna porodice Bajmak ostala na istom mjestu. A isti su ostali i recepti i tajne pripremanja kolača. U današnje doba modernih kolača, rijetko gdje možete nabasati na ovakve starinske poslastice. Ako se dobro sjećam, nigdje osim u slastičarni "Ohrid". :) Gdje još možete pojesti sutlijaš? Ašure? Mlečnik, možda? :) * A, jeste li igdje probali kazandibe? :) Kazandibe ili u prijevodu: dno kazana, je poslastica koja se servira

  Ovog puta nemam laku zadaću. Nije problem u kuhanju i jelima, već o tome kako da u par riječi opišete nekoga koga ustvari ne poznajete, a znate ga. :) Zeznuti oksimoron, a? :) Još od dana kada je Njen blog izabran za njuškanje povodom FBI igrice, ne prestajem vršljati po Njenim receptima. Gledam, čitam, oblizujem se, rastužim se i nasmijem se. Sve to u jednom blogu. :) Na svom blog profilu je nabockala par riječi koje je opisuju: majka, supruga, sestra, tetka, prijateljica, profesorica.. I da uživa u svim tim ulogama :) Dok sam se pripremala za ovaj post, saznala sam da postoji još jedan Njen kutak u koji, vjerujem ode da se odmori od svakodnevnih briga koje smaraju sve nas, obične ljude. :) Iako je nikada nisam uživo srela, imam osjećaj da je poznajem dugo... Volim Njenu jednostavnost, divna jela koja, očito sa puno ljubavlju sprema za svoja dva mlađa i jednog starijeg momka :), volim kada sa nama podijeli recepte za neka starinska, pomalo zaboravljena jela...A, potpuno me je

Mda. Toliko toga se desilo dok me nije bilo na blogu, da ne znam odakle bih krenula... Možda odavde.. Jel se iko sjeća ovog crvuljka? :) Evo je sada, nekih šest mjeseci kasnije. Raste i polako se pretvara u pravu ljepoticu. Moja ljubimica, Brita. Kako već od ranije imamo Charlija, bilo je upitno šta ćemo kada Brita spolno sazrije...mislim da već prije napisah da će onda Charlijeva jaja biti kolateralna šteta. :DDDD I bi tako...ali ova naša, zapravo moja "surova" odluka, zamalo ga je koštala života. I mog naravno.   Prošlog ljeta, prije nego što sam mu ošišala divnu, mekanu grivu... Negdje krajem juna smo odveli Charlija na kastraciju. Prije toga se fino raspitali, gdje, šta, kako i odluka je pala na neku privatnu vet kliniku udaljenu od Tuzle nekih sat i po vožnje autom. Sama operacija je prošla veoma brzo i bez nekakvih komplikacija, osim što sam se prepala kada je bio anesteziran. Rana čista, dva končića, ma milina rekoh sebi, ovo će proći brzo i bez ikakvih problema.

Danas sam na poslu odnijela ove kuglice koje ovako, nepravilnog oblika i uvaljani u čokoladu u prahu podsjećaju na tartufe i ostavila ih u kuhinjici sa  porukom: "Izvolele".    Ko uspije odgonetnuti koja se mistična namirnica skriva u ovim kuglicama, dobija prigodan dar. Izvolele, pogađajte! :))))))) Kada je došlo vrijeme pauze, sišla sam u kuhinjici da vidim šta se dešava. Komentara, pogađanja,  međutim niko nije uspio potrefiti. Bilo je nagađanja da je mljeveni keks, kikiriki, i ne znam ni ja šta već,ali niko živ se nije sjetio da su ove slasne kuglice napravljene od jednog običnog, najobičnijeg graha! :)))) Obzirom na to da su ovaj mjesec u centru pažnje namirnice grah/sočivo/bob, po želji domaćice nam Tanje , a sve to fino upakovano i u sklopu blog igrice "Ajme, koliko nas je!" koju je osmislila Monsoon sa bloga Dalmacija Down Under , predstavljam vam svoje mistične tartufe. Iskreno, htjedoh ja praviti jednu torticu (kasato torta) koja u sebi ima kuhani i pa

Juče sam ponovo bila na njenom blogu... Čini mi se da će skoro godina kako naša Urbana stonoga nije više fizički sa nama. Fizički da, ali duhom je uvijek tu jer ja vjerujem da čovjek živi onoliko dugo koliko se ljudi sjećaju na njega...Mislim da nema dana da dođem na blog, a da je se ne sjetim. Nekad davno me je očarala svojom duhovitošću, nekim njoj svojstvenim humorom i nevjerovatnom snagom sa kojom se borila do samog odlaska. Teško mi je da ovo pišem, ali nekako osjećam da bi mi bilo lakše da svoje osjećaje stavim na papir. Prošle godine sam sasvim slučajno nabasala na jedan mamajacin post ili komentar, ne sjećam se više, da je Urbana stonoga otišla zauvijek. Strašno me je pogodio njen odlazak. Isto smo godište, i nekako me je ta empatija toliko pukla da danima nisam mogla niti spavati kako treba, niti raditi kako treba. Vidjela sam i posvete koje ste joj pisale, čitala i plakala kao kišna godina. I sada, dok ovo pišem, pokušavam ne fulati slova zbog suza. Čudno je to kako čovjek